Blog dla ludzi z wartościami, dla ludzi poszukujących wartości.
Ja też posiadam i szukam wartości.

poniedziałek, 19 marca 2012

W odruchach jest prawda o Tobie

W naszym życiu przychodzą momenty, w których jakiś stan rzeczy jest wypierany przez inny. Stajemy się dorośli, zakładamy rodziny, starzejemy się. Od zdolności adaptacji zależy efekt końcowy, który może być sukcesem, albo wymaga niezbędnych poprawek.
Jeśli potrafimy doskonalić umiejętności zachowywania się w nowej sytuacji to jest duża szansa, że wejdziemy w nie bez niepotrzebnego stresu. A jak nauczyć się tej sztuki? Wydaje mi się, że jest tu potrzebna skrupulatna obserwacja siebie i wychwycenie odruchów, które przychodzą jako pierwsze w zetknięciu się człowieka z nową sytuacją.
Jakiś czas temu zauważyłem, że w momencie pojawienia się jakiegoś problemu od razu ustawiam się do niego z pozycji atakującego. Zamiast poznać jego szczegóły zakładam z góry, że jest on dla mnie destrukcyjny i muszę się go pozbyć wszelkimi siłami. Takie zachowanie wyzwala niepotrzebne, złe emocje, zabiera mnóstwo energii i bardzo często skazuje mnie już na wstępie na porażkę.
Autoobserwację rozpocząłem od zapamiętywania pierwszego odczucia, jakie pojawia się w reakcji na bodziec. Ze zdumieniem stwierdziłem, że najczęściej jest to... strach. W gruncie rzeczy boję się większości problemów i zamiast posłuchać rad innych przekrzykuję ich, podpierając się wymyśloną na poczekaniu teorią o ich niesłuszności. Idąc tym tokiem myślenia doszedłem do wniosku, że najczęściej jestem sam dla siebie wyrocznią: kiedy napotykam na przeszkodę, ze strachu atakuję ją, nie przyjmuję rad z zewnątrz, sam też nie wiem, jak sobie z nią poradzić. To doprowadza mnie do niespotykanej złości na cały świat. Sprawę komplikuje dodatkowo moja upartość i niecierpliwość. Ks. Piotr Pawlukiewicz słusznie zauważył w jednej ze swoich homilii, że często chcemy ratować swój świat za pomocą jednej decyzji, która miałaby odwrócić bieg rzeki. Taka postawa to niestety porywanie się z motyką na księżyc. Trzeba być wytrwałym i liczyć się z tym, że sukces jest prawie zawsze okupiony małymi porażkami. Nie da się zbudować domu z jednego elementu, trzeba brnąć kawałek po kawałku i mieć na uwadze ewentualne straty.
Notkę dedykuję sobie.

sobota, 14 stycznia 2012

Szybko, szybciej

Ludzie są strasznie zabiegani, z roku na rok coraz bardziej. Wszystkiemu winien jest niestabilny tryb życia, brak  pracy, pogoń za pieniądzem, rosnące ceny w sklepach i brak perspektyw na przyszłość dla osób młodych. Jako społeczeństwo jesteśmy rozkojarzeni, mamy problemy z koncentracją, szybko wpadamy w panikę, nie potrafimy ułożyć sobie wartości w hierarchii. Brakuje czasu na rozmowę z najbliższymi, na poukładanie własnych spraw. Relacje interpersonalne kuleją, nie cieszymy się z przebywania ze sobą.
Nadchodzi moment, w którym obciążenie psychiki jest tak duże, że nie wytrzymujemy. Jedni wpadają w alkoholizm, drudzy rozładowują się podczas spędzania nadgodzin w pracy, inni rozwodzą się, stają się nieznośni dla otoczenia, idą na stryczek.

Czas to pieniądz. Zauważyłem na ulicy, że ludzie nawet spacerują szybko, żeby się nie spóźnić, żeby zdążyć.. Niektórzy "patrzą tunelowo", tzn. idą w kierunku jakiegoś budynku i on jest ich jedynym celem. Wszystko po drodze staje się nieważne. Są przy tym tak bardzo zapatrzeni, że przechodzą ulicę na czerwonym świetle i wpadają wprost pod jadące auta. Na pytanie "gdzie Pani/u tak spieszno", odpowiadają "nie mam czasu, i tak już jestem spóźniony". To jakiś obłęd, nie da się przetrwać na takich obrotach całego życia.
To tłumaczy także, dlaczego do kościołów zagląda coraz mniej wiernych. Ludzie starsi są stałymi bywalcami, ponieważ mają dużo wspomnianego czasu, młodych można policzyć na palcach u rąk, bo po całym tygodniu harówki przesypiają niedzielę, albo nawet i w tym dniu pracują..